برندگان جايزه صلح نوبل از 1901 تا 2018

کمیته نروژی نوبل هر ساله جایزه صلح نوبل (به نروژی و سوئدی: نوبلز فردسپیریز) را به شخصی که بیشترین یا بهترین کار را برای دوستی بین ملت‌ها، به وسیله لغو یا کاهش ارتش ایستاده و برگزاری و ترویج کنگره صلح انجام داده، اهدا می‌کند.

این جایزه یکی از پنج جایزهٔ نوبل است که توسط آلفرد نوبل (که در سال ۱۸۹۶ درگذشت) در وصیت‌نامه‌اش در سال ۱۸۹۵ ذکر شده‌است، و برای مشارکت‌های برجسته در شیمی، فیزیک، ادبیات، صلح و فیزیولوژی یا پزشکی تعلق می‌گیرد.

همان‌طور که در وصیت‌نامه نوبل نوشته شده بود، جایزه می‌بایست توسط کمیته نروژی نوبل اداره و توسط کمیته‌ای از پنج نفر به انتخاب پارلمان نروژ اعطا شود.

اولین جایزه صلح نوبل

اولین جایزه صلح نوبل در سال۱۹۰۱ به فردریک پسی و آنری دونان اهدا شد

اولین و تنها ایرانی برنده جایزه صلح نوبل شیرین عبادی در سال 2003 می باشد.

هر یک از دریافت‌کنندگان یک مدال، یک دیپلم افتخار و جایزه نقدی متفاوت در هر سال را دریافت می‌کند. در سال ۱۹۰۱، پسی و دونان جایزه نقدی ۱۵۰٬۷۸۲ کرون سوئدی‌شان را به اشتراک گذاشتند، که برابر با ۷٬۷۳۱٬۰۰۴ کرون در سال ۲۰۰۸ بود.

در سال ۲۰۱۳، جایزه به سازمان منع سلاح‌های شیمیایی اهدا شد. جایزه صلح نوبل هر ساله در شهر اسلو، در حضور پادشاه نروژ و در سالگرد مرگ نوبل در ۱۰ دسامبر ارائه شده، و تنها جایزهٔ نوبلی است که در استکهلم داده نمی‌شود. بر خلاف دیگر جایزه‌ها، برنده جایزه صلح نوبل گاهی اوقات به یک سازمان (مانند کمیته بین‌المللی صلیب سرخ، تنها دریافت‌کننده سه جایزه) به جای یک فرد تعلق می‌گیرد.

همه برندگان جايزه صلح نوبل از 1901 تا 2018

سال	برندگان نوبل صلح		کشور	براساس
۱۹۰۱		ژان هانری دونان	سوئیس	برای تأسیس کمیته بین‌المللی صلیب سرخ و مبتکر کنوانسیون ژنو
		فردریک پسی	فرانسه	بودن به‌عنوان یکی از بنیان‌گذاران اصلی اتحادیه بین المجالس و نیز مسئول اصلی اولین کنگره جهانی صلح
۱۹۰۲		الی دوکامن	سوئیس	برای نقش خود به‌عنوان اولین دبیر افتخاری دفتر بین‌المللی صلح
		چارلز آلبرت گوبات		برای نقش خود به‌عنوان اولین دبیرکل اتحادیه بین المجالس
۱۹۰۳		رندال کرمر	انگلستان	برای نقش خود به‌عنوان اولین پدر اتحادیه بین المجالس
۱۹۰۴		انستیتوی حقوق بین‌الملل	بلژیک	برای تلاش‌های خود به‌عنوان یک نهاد غیررسمی برای تدوین و فرموله کردن اصول کلی علم حقوق بین‌الملل
۱۹۰۵		برتا فن سوتنر	اتریش	برای نوشتن اسلحه هایتان را زمین بگذارید و همکاری در ابداع جایزه نوبل
۱۹۰۶		تئودور روزولت	ایالات متحده آمریکا	برای میانجیگری موفقیت‌آمیز در پایان جنگ ژاپن و روسیه و علاقه شخصیش به داوری با ارائه اولین پرونده به دادگاه داوری لاهه
۱۹۰۷		ارنستو مونتا	ایتالیا	برای کارش به عنوان عضو اصلی حرکت صلح طلبانه ایتالیا
		لویی رنو	فرانسه	برای کارش به عنوان قاضی پیشرو و بین‌المللی فرانسوی و عضو دیوان دائمی داوری در لاهه
۱۹۰۸		کلاس آرنولدسون	سوئد	بخاطر کارش به عنوان بنیانگذار انجمن صلح و داوری سوئد
		فردریک بایر	دانمارک	فعال صلح در اسکاندیناوی و اولین رئیس دفتر بین‌المللی صلح هم‌زمان با عضویت در اتحادیه بین المجالس
۱۹۰۹		اگوست برنارت	بلژیک	بخاطر سخنگویی دو کنوانسیون لاهه و نقش اساسی در اتحادیه بین‌المجالس
		پل دو کونستنت	فرانسه	برای تلاشهای دیپلماتیک چندگانه در ایجاد مفاهمه در روابط فرانسه با المان و بریتانیا و یک سابقه برجسته در حکمیت بین‌المللی
۱۹۱۰		دفتر بین‌المللی صلح		برای عمل کردن به عنوان یک رابط بین اجتماعات صلح طلب کشورهای مختلف
۱۹۱۱		توبیاس آسر	هلند	عضو دیوان دائمی داوری و همین‌طور مبتکر کنفرانس بین‌المللی حقوق خصوصی
		آلفرد فرید	اتریش	برای کارش به عنوان بنیانگذار انجمن صلح آلمان
۱۹۱۲		الیو روت	ایالات متحده آمریکا	برای علاقه شدیدش به میانجیگری بین‌المللی و برنامه اش برای ایجاد دادگاه جهانی
۱۹۱۳		هنری لافونتن	بلژیک	برای کارش به عنوان ریاست دفتر بین‌المللی صلح
۱۹۱۴	با توجه به جنگ جهانی اول اعطا نشد.
۱۹۱۵
۱۹۱۶
۱۹۱۷		صلیب سرخ جهانی	سوئیس	برای بعهده گرفتن تعهد عظیم سعی در حفاظت از حقوق بسیاری از زندانیان از تمامی طرفها (در جنگ جهانی اول) از جمله حق تماس برقرار کردن با خانواده هایشان
۱۹۱۸	با توجه به جنگ جهانی اول اعطا نشد.
۱۹۱۹		وودرو ویلسون	ایالات متحده آمریکا	برای نقش حیاتی در بنیانگذاری جامعه ملل
۱۹۲۰		لئون بورژوآ	فرانسه	برای مشارکت در دو کنوانسیون ۱۸۹۹ و ۱۹۰۷ لاهه و تلاش در ایجاد آنچه به جامعه ملل با چنان ابعادی تبدیل شد که بارها از او به عنوان پدر معنوی آن نام برده شده‌است
۱۹۲۱		یالمار برانتینگ	سوئد	برای کارش در جامعه ملل
		کریستین لوس لانگه	نروژ	برای کارش به عنوان اولین دبیر کمیته نروژی نوبل و دبیرکل انجمن بین المجالس
۱۹۲۲		فریتیوف نانسن	نروژ	برای کمک کردن به میلیون‌ها نفر برای مبارزه با قحطی در روسیه و پناهندگان در آسیای صغیر و تراکیه
۱۹۲۳	جایزه‌ای اعطاء نشد
۱۹۲۴
۱۹۲۵		آستن چیمبرلن	بریتانیا	برای کار کردن روی پیمان لوکارنو
		چارلز گیتس دویز	ایالات متحده آمریکا	برای کار کردن روی معاهده دیو که مشتمل بر نحوه پرداخت غرامت توسط آلمان بود و به عنوان زیربنای اقتصادی پیمان لوکارنو در سال ۱۹۲۵ دیده شده بود
۱۹۲۶		آریستی بریا	فرانسه	برای کار کردن روی پیمان لوکارنو
		گوستاف اشترزمان	آلمان
۱۹۲۷		فردیناند بویسون	فرانسه	برای نقش آفرینی در آشتی ملل آلمان و فرانسه
		لودویگ کویده	آلمان
۱۹۲۸	جایزه داده نشد
۱۹۲۹		فرانک بی. کلاگ	ایالات متحده آمریکا	برای پیمان بریان-کلوگ که در آن کشورهای امضاکننده متعهد شدند تمام منازعات را از طریق صلح‌آمیز حل کنند و در آن متوسل شدن به جنگ به عنوان یک ابزار برای سیاست ملتها رد شد
۱۹۳۰		نیتن زودربلوم	سوئد	به خاطر تلاشهایش برای مشارکت کلیساها نه تنها در کار برای اتحاد همگانی بلکه همچنین برای صلح جهانی
۱۹۳۱		جین آدامز	ایالات متحده آمریکا	برای کار روی اصلاحات اجتماعی و رهبری اتحادیه بین‌المللی زنان برای صلح و آزادی
		نیکولاس موری باتلر		برای ارتقا پیمان بریان-کلوگ و رهبری جناح استقرار گرای جنبش صلح آمریکایی
۱۹۳۲	جایزه داده نشد
۱۹۳۳		نورمن آنجل	بریتانیا	برای نوشتن کتاب توهم بزرگ و حمایت از جامعه ملل و همچنین به عنوان یک روزنامه‌نگار و معلم برای صلح
۱۹۳۴		آرتور هندرسون		برای کارهایش در جامعه ملل مشخصا تلاشهایش برای خلع سلاح جهانی
۱۹۳۵		کارل فون اوسیتزکی	آلمان	برای مبارزه اش در مقابل بازسازی تسلیحاتی آلمان
۱۹۳۶		کارلوس لاماس	آرژانتین	به خاطر میانجیگری برای پایان جنگ چاکو بین بولیوی و پاراگوئه
۱۹۳۷		رابرت سیسیل	بریتانیا	به خاطر کارهایش برای جامعه ملل
۱۹۳۸		دفتر بین‌المللی نانسن برای پناهندگان	جامعه ملل	برای کارهایش در کمک به پناهندگان
۱۹۳۹	با توجه به جنگ جهانی دوم اعطا نشد.
۱۹۴۰
۱۹۴۱
۱۹۴۲
۱۹۴۳
۱۹۴۴		کمیته بین‌المللی صلیب سرخ	سوئیس	برای کار بزرگی که در دوران جنگ جهانی دوم از طرف انسانیت انجام دادند
۱۹۴۵		کوردل هال	ایالات متحده آمریکا	تلاشهایش علیه انزوا گرایی در خانه، تلاشهایش برای ایجاد یک بلوک صلح در قاره آمریکا و کارهایش برای سازمان ملل متحد
۱۹۴۶		امیلی گرین بالچ		استاد سابق تاریخ و جامعه‌شناسی و ریاست افتخاری اتحادیه بین‌المللی زنان برای صلح و آزادی
		جان مت		رئیس هیئت مدیره شورای بین‌المللی مبلغین و رئیس انجمن مسیحی مردان جوان
۱۹۴۷		سازمان صلح و دیده بان اجتماعی کواکر	بریتانیا	رحم و شفقت نسبت به دیگران و اشتیاق برای کمک به آنان
		کمیته آمریکایی خدمات دوستانه	ایالات متحده آمریکا
۱۹۴۸	جایزه داده نشد چرا که هیچ نامزد زندهٔ مناسبی وجود نداشت. (ادای احترام به گاندی که به تازگی به قتل رسیده‌است، و جایزه نمی‌توانست پس از مرگش به او تعلق گیرد)
۱۹۴۹		جان بوید اور	بریتانیا	فیزیکدان، سیاستگذار تغذیه، سازمان دهنده برجسته و مدیرکل سازمان خواربار و کشاورزی ملل متحد،رئیس شورای ملی صلح و اتحادیه جهانی سازمان‌های صلح
۱۹۵۰		رالف بانچ	ایالات متحده آمریکا	پروفسور دانشگاه هاروارد، ریاست شورای قیمومت سازمان ملل متحد و میانجی گر سازمان ملل در فلسطین در سال ۱۹۴۸
۱۹۵۱		لئون ژوهو	فرانسه	رئیس کمیته بین‌المللی شورای اروپایی، نایب رئیس کمیته بین‌المللی اتحادیه تجارت آزاد، نایب رئیس فدراسیون جهانی اتحادیه‌های تجاری و عضو شورای سازمان بین‌المللی کار به نمایندگی از سازمان ملل
۱۹۵۲		آلبرت شوایتزر		جراح و مبلغ مسیحی، بنیانگذار لامبرنی (جمهوری گابن)
۱۹۵۳		جرج مارشال	ایالات متحده آمریکا	رئیس صلیب سرخ آمریکا، وزیر سابق خارجه و دفاع، نمایندگی سازمان ملل، بنیانگذار برنامه مارشال
۱۹۵۴		کمیساریای عالی سازمان ملل برای پناهندگان	سازمان ملل متحد	سازمان امداد بین‌المللی، بنیانگذاری شده توسط سازمان ملل در سال ۱۹۵۱
۱۹۵۵	جایزه داده نشد
۱۹۵۶
۱۹۵۷		لستر بولز پیرسون	کانادا	وزیر خارجه سابق کانادا، رئیس سابق هفتمین جلسه مجمع عمومی سازمان ملل متحد،برای نقشش در پایان دادن به بحران سوئز و تلاش برای حل کردن بحران خاورمیانه از طریق سازمان ملل
۱۹۵۸		دومینیک پیر	بلژیک	روحانی فرقه دو مینیکن، رهبر یک سازمان امدادی برای پناهندگان به نام: «اروپا قلب خدمت به جهان»
۱۹۵۹		فیلیپ بیکر	بریتانیا	عضو پارلمان و فعال مادام العمر صلح و همکاری بین‌المللی
۱۹۶۰		آلبرت لوتولی	آفریقای جنوبی	رئیس کنگره ملی آفریقا که در خط مقدم مبارزه با آپارتاید در آفریقای جنوبی بود
۱۹۶۱		داگ هامرشولد	سوئد	دبیرکل سازمان ملل، اهدا شده بخاطر تقویت کردن سازمان
۱۹۶۲		لینوس پاولینگ	ایالات متحده آمریکا	برای کمپینش علیه تست سلاح‌های هسته ای
۱۹۶۳		کمیته بین‌المللی صلیب سرخ	سوئیس	برای کارهایشان در حمایت از حقوق بشر در صدمین سال تأسیس
		فدراسیون بین‌المللی صلیب سرخ و هلال احمر
۱۹۶۴		مارتین لوتر کینگ	ایالات متحده آمریکا	پویشگر حقوق مدنی و سیاسی، اولین کسی در غرب که به ما نشان داد مبارزه می‌تواند بدون خشونت باشد. کینگ وقت خود را برای شاخه‌های مختلف حقوق مدنی صرف کرد: از برابری در تحصیل تا تبعیض اقتصادی اقلیتها. کینگ همچنین راهپیمایی واشینگتن را سازماندهی و در آنجا سخنرانی معروف «من یک رؤیا دارم» را ایراد کرد.
۱۹۶۵		یونیسف	سازمان ملل متحد	سازمان امداد بین‌المللی
۱۹۶۶	جایزه داده نشد
۱۹۶۷
۱۹۶۸		رنه کسن	فرانسه	رئیس دادگاه حقوق بشر اروپا
۱۹۶۹		سازمان بین‌المللی کار	سازمان ملل متحد
۱۹۷۰		نورمن بورلاگ	ایالات متحده آمریکا	از پژوهشگران «سازمان بین‌المللی بهبود ذرت و غله» و بخاطر مشارکتش در انقلاب سبز که تأثیر بسیاری در تولید غذا بخصوص در آسیا و آمریکای لاتین داشته‌است.
۱۹۷۱		ویلی برانت	آلمان غربی	صدر اعظم جمهوری فدرال آلمان برای اجرای سیاست عادی‌سازی روابط بین آلمان غربی و شرقی
۱۹۷۲	جایزه داده نشد
۱۹۷۳		هنری کیسینجر	ایالات متحده آمریکا	برای توافق ۱۹۷۳ پاریس که در نظر دارد آتش‌بس را در جنگ ویتنام برقرار و زمینه خروج نیروهای آمریکایی را برقرار سازد (له دوک تو از دریافت جایزه امتناع کرد)
		له دوک تو	ویتنام شمالی
۱۹۷۴		ایساکو ساتو	ژاپن	نخست وزیر ژاپن، برای انصرافش از گزینه هسته‌ای برای ژاپن و تلاشهایش برای همبستگی بیشتر منطقه ای
		شان مک‌براید	جمهوری ایرلند	رئیس دفتر بین‌المللی صلح و رئیس کمیسیون نامیبیا. برای علاقه شدیدش به حقوق بشر، رهبری انجمن اروپایی حقوق بشر از طریق شورای اروپا، کمک به بنیان نهادن و سپس رهبری سازمان عفو بین‌الملل و خدمت به عنوان دبیرکل کمیسیون بین‌المللی حقوقدانان
۱۹۷۵		آندره ساخاروف	اتحاد جماهیر شوروی	برای مبارزه اش در راه حقوق بشر، برای خلع سلاح و برای همکاری بین تمامی ملتها
۱۹۷۶		بتی ویلیامز	بریتانیا	بنیانگذاران جنبش صلح ایرلند شمالی (بعدا به عنوان جامعه مردم صلح جو شناخته شد)
		مایرید ماگوایر
۱۹۷۷		عفو بین‌المللی		برای حفاظت از حقوق انسانی زندانیان عقیدتی
۱۹۷۸		انور سادات	مصر	برای پیمان کمپ دیوید که صلحی پایدار میان اسرائیل و مصر را به ارمغان آورد
		مناخیم بگین	اسرائیل
۱۹۷۹		مادر ترزا	هند	بنیانگذار جمعیت مبلغان خیریه
۱۹۸۰		آدولفو اسکیبل	آرژانتین	رهبر حقوق بشری، بنیانگذار سازمان‌های حقوق بشری نفی خشونت برای مبارزه با گروه‌های نظامی که بر کشورش (آرژانتین) حکومت می‌کردند
۱۹۸۱		کمیساریای عالی سازمان ملل برای پناهندگان		سازمان امدادی بین‌المللی که در سال ۱۹۵۱ توسط سازمان ملل بنیانگذاری شده‌است
۱۹۸۲		آلوا میردال	سوئد	برای کار خارق‌العاده شان در مذاکرات خلع سلاح سازمان ملل جاییکه هردو نقش حیاتی داشتند و تأیید بین‌المللی را بدست آورد
		آلفونسو گارسیا روبلس	مکزیک
۱۹۸۳		لخ والسا	لهستان	کنشگر حقوق بشر و بنیانگذار اتحادیه همبستگی سولیدارنوشچ
۱۹۸۴		دزموند توتو	آفریقای جنوبی	اسقف ژوهانسبورگ؛ دبیرکل سابق شورای کلیساهای آفریقای جنوبی
۱۹۸۵		سازمان بین‌المللی پزشکان طرفدار جلوگیری از جنگ هسته‌ای	ایالات متحده آمریکا	برای اطلاعات معتبر و ایجاد آگاهی از پیامدهای فاجعه بار جنگ‌افزار هسته ای؛ کمیته اعتقاد دارد که این جایزه به نوبه خود کمک می‌کند به افزایش فشار افکار عمومی برای مقابله با تکثیر سلاح‌های هسته‌ای و باز تعریف اولویت‌ها با توجه بیشتر به سلامت و دیگر مسائل بشری
۱۹۸۶		الی ویزل	ایالات متحده آمریکا	رئیس کمیسیون ریاست جمهوری در مورد هولوکاست
۱۹۸۷		اسکار آریاس	کاستاریکا	بخاطر کارهایش برای صلح در آمریکای مرکزی؛ تلاشهایی که به امضای معاهده گواتمالا در ۷ آگوست امسال منجر شد
۱۹۸۸		عملیات حفظ صلح سازمان ملل متحد	سازمان ملل متحد	برای تلاشهایشان که سهم مهمی در شناخته شدن یکی از اساسی‌ترین اصول سازمان ملل داشته‌است
۱۹۸۹		دالایی لاما	تبت	در مبارزه اش برای آزادی تبت او مسرانه در مقابل استفاده از خشونت ایستادگی کرده و در مقابل از راه حلهای مبتنی بر رواداری و احترام متقابل به منظور حفظ میراث تاریخی و فرهنگی مردمش حمایت کرده‌است
۱۹۹۰		میخائیل گورباچف	اتحاد جماهیر شوروی	دبیر کل حزب کمونیست اتحاد جماهیر شوروی و رئیس جمهور اتحاد جماهیر شوروی برای رهبری کردن رویه صلح آمیزی که امروزه نقش مهمی در جامعه بین‌الملل داشته‌است
۱۹۹۱		آنگ سان سو چی	میانمار	بخاطر مبارزه غیر خشونت آمیزش برای دموکراسی و حقوق بشر
۱۹۹۲		ریگوبرتا منچو	گواتمالا	بخاطر کارش برای عدالت اجتماعی و آشتی قومی فرهنگی بر اساس احترام به حقوق بومیان
۱۹۹۳		نلسون ماندلا	آفریقای جنوبی	بخاطر کارشان برای نابودی صلح‌آمیز رژیم آپارتاید و برای بنیانگذاری نهادهایی برای یک آفریقای جنوبی دموکراتیک جدید
		اف. دبلیو. کلرک	آفریقای جنوبی
۱۹۹۴		یاسر عرفات	فلسطین	برای افتخار به یک حرکت سیاسی که در هر دو طرف یک شجاعت بزرگ نامیده شد و راه را برای فرصتهای جدید پیشرفت به سمت برادری در خاورمیانه باز کرد
		اسحاق رابین	اسرائیل
		شیمون پرز	اسرائیل
۱۹۹۵		ژوزف روتبلات	انگلستان	بخاطر تلاشهایشان برای کاهش نقش سلاخهای اتمی در سیاست بین‌الملل و در گام بعدی نابودی چنین سلاح‌هایی
		کنفرانس پاگواش در زمینه علم و امور جهانی	کانادا
۱۹۹۶		کارلوس فیلیپه خیمه‌نز بلو	تیمور شرقی	بخاطر کارشان در راستای یک راه حل عادلانه و صلح‌آمیز برای درگیریها در تیمور شرقی
		خوزه راموس	تیمور شرقی
۱۹۹۷		کمپین بین‌المللی برای ممنوعیت استفاده از مین	سوئیس	بخاطر کارشان برای ممنوعیت و پاکسازی مینهای ضدنفر
		جودی ویلیامز	ایالات متحده آمریکا
۱۹۹۸		جان هیوم	ایرلند شمالی	بخاطر تلاشهایشان برای یافتن یک راه حل صلح‌آمیز در درگیریهای ایرلند شمالی
		دیوید تریمبل	ایرلند شمالی
۱۹۹۹		پزشکان بدون مرز	فرانسه	برای به رسمیت شناختن کارهای پیشگامانه انساندوستانه در چندین قاره
۲۰۰۰		کیم دای جونگ	کره جنوبی	بخاطر کارش برای دموکراسی و حقوق بشر در کره جنوبی و شرق آسیا بطور کل و خصوصاً برای صلح و آشتی با کره شمالی
۲۰۰۱		سازمان ملل متحد		بخاطر کارشان برای سازماندهی بهتر و صلح آمیزتر جهان
		کوفی عنان	غنا
۲۰۰۲		جیمی کارتر	ایالات متحده آمریکا	بخاطر دهه‌ها تلاش خستگی ناپذیر برای یافتن راه حلهای صلح‌آمیز در درگیریهای بین‌المللی برای تقویت دموکراسی و حقوق بشر، ارتقا اقتصادی و پیشرفت اجتماعی
۲۰۰۳		شیرین عبادی	ایران	تلاش برای ترویج مردم‌سالاری و رعایت حقوق بشر در ایران به ویژه در مورد حقوق زنان و کودکان
۲۰۰۴		وانگاری ماتای	کنیا	بخاطر مشارکتش برای توسعه پایدار، دموکراسی و صلح
۲۰۰۵		آژانس بین‌المللی انرژی اتمی		برای تلاشهایشان برای جلوگیری از استفاده نظامی از انرژی هسته‌ای و اطمینان از اینکه انرژی هسته‌ای برای مقاصد صلح‌آمیز در ایمن‌ترین حالت ممکن بکار گرفته شود
		محمد البرادعی	مصر
۲۰۰۶		محمد یونس	بنگلادش	برای پیشبرد فرصتهای اقتصادی و اجتماعی برای فقرا بخصوص زنان از طریق پیشگامی در کارهای سرمایه‌گذاری خرد
		گرامین بانک
۲۰۰۷		ال گور	ایالات متحده آمریکا	بخاطر تلاشهایشان برای ساختن و منتشر کردن آگاهی بیشتر نسبت به تغییرات آب و هوایی ساخته دست انسان و بخاطر بنیانگذاری نهادهایی که برای محاسبات مورد نیاز برای مقابله با این تغییرات مورد نیاز است
		مجمع بین‌المللی تغییرات آب‌وهوایی
۲۰۰۸		مارتی آهتیساری	فنلاند	برای سه دهه تلاش برای برقراری صلح در جهان و حل مناقشات بین‌المللی
۲۰۰۹		باراک اوباما	ایالات متحده آمریکا	برای «تلاش فوق‌العاده در تقویت دیپلماسی بین‌المللی و ترغیب به همکاری میان مردمان»
۲۰۱۰		لیو شیائوبو	چین	به دلیل مبارزه طولانی غیر و خشونت‌آمیز برای حقوق اساسی بشر در چین
۲۰۱۱		الن جانسون سیرلیف	لیبریا	بخاطر مبارزه غیر خشونت آمیزشان برای امنیت زنان و حق زنان برای مشارکت کامل در ایجاد صلح
		لیما گبوی	لیبریا
		توکل کرمان	یمن
۲۰۱۲		اتحادیه اروپا	اتحادیه اروپا	بخطر بیش از شش دهه مشارکت در پیشرفت صلح همکاری دموکراسی و حقوق بشر در اروپاو به دلیل اقدامات مؤثر این اتحادیه در روند تغییر چهره اروپا از «قاره‌ای در حال جنگ» به «قاره‌ای در صلح»
۲۰۱۳		سازمان منع گسترش سلاح‌های شیمیایی	بین‌المللی	به خاطر تلاش‌های گسترده این سازمان برای از بین بردن سلاح‌های شیمیایی[۵][۱۲۳]
۲۰۱۴		ملاله یوسف زی	پاکستان	به خاطر مبارزه علیه سرکوب کودکان و جوانان و برای حق تحصیل تمامی کودکان
		کایلاش ساتیارتی	هند
۲۰۱۵		هیئت چهارگانه گفتگوی ملی تونس	تونس	به خاطر مشارکت تعیین‌کننده در ساختن دموکراسی چند حزبی در تونس در هنگامه انقلاب یاسمن در سال ۲۰۱۱
۲۰۱۶		خوان مانوئل سانتوس	کلمبیا	به دلیل تلاش برای پایان‌دادن به ۵ دهه جنگ با شورشیان فارک، جنگی چریکی که تاکنون دست‌کم ۲۲۰ هزار قربانی گرفته و باعث جابجایی اجباری حدود ۶ میلیون نفر از مردم کلمبیا شده‌است.
۲۰۱۷		کمپین بین‌المللی برای نابودی تسلیحات هسته‌ای	سوئیس	به دلیل تلاش برای جلب توجه به نتایج وحشتناک هرگونه استفاده از سلاح‌های اتمی و تلاش‌های پیشگام در جهت رسیدن به یک توافق برای عدم استفاده از این سلاح‌ها.
۲۰۱۸		نادیا مراد	عراق	به دلیل مبارزه علیه خشونت جنسی و استفاه از آن در جنگ‌ها به به‌عنوان سلاح.
		دنیس موکویگی	جمهوری دموکراتیک کنگو